இடங்களை அடையாளப்படுத்தும் மனிதர்கள்.

         ஒவ்வொரு தெருவின் முக்கிலும் ஒரு பெட்டிக்கடை வாய்த்து விடுகிறது.அதில் அங்கிள் ஸ்டீபனோ அல்லது கணேசனோ அந்தக் கடைக்குச் சொந்தக்காரர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். வீட்டின் அடையாளத்துக்கு ஸ்டீபன் முக்குக்கடை திரும்பியதும் ஐந்தாவது வீடு என்று சொல்லிக் கொள்ள ஏதுவாக.

                    பெட்டிக்கடை என்றாலே ஒருமுறை அப்பாவுக்கு வாங்கி போன சிசர்ஸ் சிகரெட் வியர்வையால் நைந்து போனதால் அப்பா திட்டுவார்களே என்று வீட்டுக்குப் போகாமல் திரும்பவும் ஸ்டீபன் அங்கிளிடம் "இன்னொரு சிகரெட் கொடுங்க அங்கிள் காசு நாளைக்குத் தருகிறேன்" என்ற கடன் தான் நினைவுக்கு வருகிறது.இன்னமும் திருப்பிக் கொடுக்கவில்லை!!

                       பள்ளிக்கூடம் பக்கத்தில் ஜெயக்குமார் ஸ்டோர்ஸ் என்னுடைய நிறைய முதல்கள் இங்கேதான் வாங்கப்பட்டிருக்கிறது. முதல் மை பேனா,முதல் மேப் ட்ராயிங்க் புத்தகம்,க்ராஃப் நோட்டு என.....பள்ளி எங்கிருக்கு? என்றால் நேரடியாக ஜெயக்குமார் ஸ்டோருக்குப் பக்கத்தில் என்றுதான் யாரைக் கேட்டாலும் சொல்வார்கள். ஜெயக்குமார் ஸ்டோர் எங்கிருக்கு என்றால் பள்ளியின் பக்கத்தில் என்பார்களோ?

                     அந்த ஜெயக்குமார் கடைச் சொந்தக்கரரா?இல்லை சொந்தக்காரரின் அப்பாவா? மகனா? எதுவும் தெரியாது. ஒருமுறை பத்து ரூபாய் திருப்பிக் கொடுப்பதற்கு கடைக்காரர் இருபது ரூபாய் கொடுத்ததைத் திருப்பிக் கொடுத்ததற்காக அவர் கொடுத்த சௌ மிட்டாய் இன்னமும் நாக்கில் ருசிக்கிறது.அதனால் இன்னமும் ஜெயக்குமர் ஸ்டோர்ஸ் என்னுடன் பயணிக்கிறது.

                    அடுத்த தெருவில் ஒரு நாடார் கடையும்,அங்கே காலையில் விழித்தவுடன் காபி போடுவதற்காய் கருப்பட்டிக்காகவும் காபிப் பொடிக்காகவும் கடன் வாங்க ஒரு சின்னப் பெண் " அப்பா நாளைக்குக் கொடுத்துருவாங்கண்ணே" என்று நின்று கொண்டிருந்தது கூட நினைவிருக்கிறது.அவர் பெயர் நாங்கள் குடியிருந்த வரை யாருக்குமே தெரியாது.எல்லோருக்கும் அவர் நாடார்தான். உறவுமுறைகள் வேண்டுமென்றால் மாறிக் கொள்ளும்.சிலருக்கு நாடாரண்ணே,சிலருக்கு நாடார் மாமா,சிலருக்கு நாடார் தாத்தா இப்படி.

                        யாரும் பல் டாக்டர் வீடு எங்கேன்னு கேட்டால் போதும் தொங்கட்டான் பாட்டி வீட்டை ஒட்டிய சந்தில் மூன்றாவது வீடு என்று சட்டென்று சொல்லி விடுவோம். தொங்கட்டான் பாட்டி என்றுதான் பாம்படக் கிழவி அறியப்படுகிறாள். எங்க தெருவின் கடை கோடி வீடு தொங்கட்டான் பாட்டியோடது.ரொம்ப நாள் வரைக்கும் அந்தப் பாம்படம் முழுவதும் தங்கம் என்று நினைத்து பாட்டி எவ்வ்ளோ பணக்காரங்க என வியந்திருக்கிறேன், ஒருநாள் பாட்டி இந்தத் தொங்கட்டானை வச்சாக் கூட கடனை அடைக்க முடியாது தாயீ"ன்னு அம்மாகிட்டே சொல்லிக் கொண்டிருப்பதைக் கேட்கும் வரையில்.

                      சித்தி வீடு பூக்காரச் செல்வியக்கா வீட்டுக்குப் பக்கத்து வீடுதான். பூக்காரச் செல்வியக்கா குழந்தைகளுக்கும்,அவள் வயதையொத்தவர்களுக்கும்,அம்மாக்களுக்கும், பாட்டிமார்களுக்கும் கூட பூக்காரச் செல்வியக்காதான். செல்வியக்கா மல்லிப்பூ வைத்துப் பார்த்ததில்லை. எப்போதும் செவ்வந்திப்பூ தான்.

             "மல்லிப்பூ பிடிக்காதாக்கா?" எனக் கேட்டதற்கு "இல்லப்பா எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும் ஆனா அம்மா வையும். ரெண்டு காசு பாக்கத் துப்பில்லே..கொண்டைக்கு  மல்லிப்பூ கேக்குதோ? போதும் போதும் செவ்வந்திப்பூ" அப்படீன்னு பூக்கடைகளைப் பாக்கும் போதெல்லாம் பூக்காரச் செல்வியக்காதான் நினைவுக்கு வரும்.
                        
                       வீடுகளுக்கு எண்கள் இருந்தாலும் நினைவுக்கு வருவதில்லை.நினைவில் வைத்துக் கொள்வதுமில்லை. ஜெகஜோதி பேக்கரி தாண்டிப் போய்,ரெண்டாவது தெரு தாண்டி அம்பாள் காபிக்கடை பக்கத்திலேயேதான் இவங்க பாட்டி வீடிருக்கு. இப்படி இடங்கள் தோறும் யாரோ, யாரையோ ,யாருக்கோ நினைவு படுத்திக் கொண்டேதானிருக்கிறார்கள்.

                நிறைய பேரை இப்படி இடங்களை வைத்து அடையாளம் காட்டப்பட்டு முகங்கள் மறந்தே போய் விட்டது.அனாலும் அந்த முகங்களை விட அவர்கள் குறிக்கும் இடங்களால் கூடவே பயணித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

                     இப்படிப் பெயர்களால் இடங்கள் யாரால் எப்போது அடையாளம் காட்ட ஆரம்பிக்கப்பட்டிருக்கும்?என் வீட்டை எப்படி அடையாளம் காண்கிறார்கள்?அல்லது காட்டுகிறார்கள். நான் எப்பிடி அடையாளம் காட்டப்படுகிறேன்? விடை தெரியாத பல கேள்விகளுடனே இந்தக் கேள்வியும் என்னோடு பயணிக்கிறது.