ஒருநாள் கோவில் பூசாரியாகிட்டோமில்லே!!

திருமணமாகி ஒரு வாரம்தானிருக்கும்..மதுரைக்கு ஒரு திருமண நிகழ்ச்சிக்காகப் போக வேண்டியதிருந்தது....சரி..மதுரை மீனாக்ஷியையும் போய் பார்த்து என்ன ஏதுன்னு விசாரிச்சுட்டு வந்துரலாம்னு கோவிலுக்குப் போனோம்.
"மாலை வாங்கலாமா?"
"பூசைத் தட்டு வாங்கலாமா?"
என்ற ஒவ்வொரு கேள்விக்கும் பிடிக்குதோ இல்லியோ...நாய்க்குட்டி போல "ம்ம்" "ம்ம்" என்று சொல்ல வேண்டிய அழகான தருணங்கள் (அட இம்ப்ரெஸ் பண்ணத் தாங்க!!)

மாலையும் ,பூசைத் தட்டுமாக பக்திப் பழங்களாக சன்னிதிக்குள் நுழைந்தோம்..கையில் மாலை,பூசைத் தட்டுக்களோடு பூசாரியை நோக்கி கையை நீட்டி தவமிருக்க ஆரம்பித்து ஒரு மணி நேரத்துக்கு மேல் ஆகி விட்டது.கூட்டமோ பயங்கரக் கூட்டம்.பூசாரிக்கு மாலையுடன் 50/- 100/- ரூபாய் நோட்டுக்கள் பிடித்திருந்த தட்டுக்கள் மட்டுமே கண்ணுக்குத் தெரிந்தது.

பொறுமையிழந்து அவரும் ஒரு 50/-ரூபாய் நோட்டை எடுக்க நான் சாமி சன்னிதியுலுமா லஞ்சம் எனத் தடுத்தேன்..இப்போ அவர் நாய்க்குட்டியாக வேண்டிய அழகான தருணம்(அட இம்ப்ரெஸ் பண்ணத் தாங்க!!)ஒன்றும் பேசாமல் உள்ளே வைத்து விட்டார்.

இன்னும் அரை மணி நேரம் போனதுதான் மிச்சம்...எங்களுக்குப் பின்னால் வந்தவர்கள் எல்லாம் மீனாக்ஷியை என்ன ஏதுன்னு விசாரித்து விட்டுப் போய்க் கொண்டே இருந்தார்கள்.ஒரு கட்டத்தில் பொறுமையை இழந்து ....தொண்டை அடைக்க .."வாங்க போகலாம்" என்று மீனாக்ஷியின் செக்ரட்டரியுடன் கோபித்துக் கொண்டு வெளியே வந்தோம்.....

அவர் என்னை விசித்திரமாகப் பார்த்தார்....பின் "இதை என்ன செய்வது" என்பது போல மாலையையும் பூசைத் தட்டையும் பார்த்தார்.

அமைதியாக ஆனால் அடங்காத கோபத்துடன் பிரகாரத்தைச் சுற்றி வந்தோம்....அங்கே ஒரு ஓரத்தில் இருட்டுக்குள் ஒரு விளக்கு கூட இல்லாமல்...ஒரு பூ கூட இல்லாமல், ஒரு பூ கூட இல்லாமல் ஒரு அம்மன் சிலை வருத்தத்துடன் இருந்தது...
அட! பளிச்சென்று ஒரு சூரியன் என் மனதில் உதித்தது...அந்தச் சிலையை நோக்கி நடக்கையில் என் எண்ணம் அவருக்கும் புரிந்தது போலும் .....புன்சிரிப்புடன் அவரும் கூடவே.....

கையால் அம்மன் சிலையைத் தூசி தட்டி, மாலையைப் போட்டு,ஊது பத்தி பொருத்தி ...விளக்கைப் ஏற்றி ....சூடத்தை ஏற்றி அம்மனுக்குக் காட்டி கண்ணில் ஒற்றிக் கொண்ட போது..."ஓவென்று அலறிய மனம் சட்டென்று நிசப்தமாகி....கண் ஓரம் துளிர்க்க ....

"அட அன்றைக்கு ஒருநாள் கோவில் பூசாரியாகிட்டோமில்லே!!