"என்னடா செல்லம்?"

நான் சுக்கு நூறாய் உடைந்தேன்.என் கண்ணிலிருந்து கண்ணீர் என்னையறியாமலே வழிந்தது..நான் உனக்காக அழுதேனா?எனக்காக அழுதேனா?எனக்கே புரியவில்லை.நீ சொன்னதெல்லாம் மீண்டும் மீண்டும் மனதில் மின்னலடித்தது..மனது திடீரென்று "கனவிலிருந்து விழித்துக் கொள்ள மாட்டேனா" என்று அநியாயத்துக்கு ஆசைப் பட்டது.
எனக்கு உன் மேல் கோபம் வரவில்லை...கோபத்தைதான் உன்னைப் பார்த்த நாளிலே தொலைத்து விட்டேனே....என் மேலேயேதான் கோபம் கோபமாக வந்தது...அவ்வளவுதான் வாழ்ந்தது போதும் என்று நினைத்தேன்.தொண்டை அடைத்துக் கொண்டது...கால் போன போக்கில் வேக வேகமாக நடந்தேன்.மழைக்காக வானம் கருப்புக் கொடி காட்டியது....அந்த முதல் மழைத் துளி என் கைக்ளில் பட்டுத் தெறித்தது.எப்போதும் மழைத் துளி என்னில் கொண்டு வரும் சந்தோஷச் சில்லிப்பு வரவேயில்லை.மண்வாசனை என் மூளைக்குள் பதிய மறுத்தது...வழியெங்கும் உள்ள பூக்களையெல்லாம் கூட மனதிற்குள் சீ... போ...என்று கோபித்துக் கொண்டேன்..கால்கள் தன்னையறியாமல் அந்தப் புல்வெளியில் கொண்டு சேர்த்திருந்தது...வேக வேகமாக நடந்ததில் அந்த மழையிலும் கூட வேர்த்திருந்தது."இனி நான் உன்னிடம் பேசப் போவதில்லை...இன்று மட்டுமில்லை வாழ்நாள் முழுவதும்தான் உன்னிடம் பேசப் போவதில்லை...."இன்றோடு வாழ்க்கையை முடித்துக் கொண்டால் என்ன........ என்று மனதில் நினைத்தவாறு ஆயாசத்துடன் புல்தரையில் மல்லாந்து படுத்துக் கொண்டு கண்களை மூடினேன்..கண் ஓரங்களில் எனக்கென்ன என்று கண்ணீர் கோடு போட்டது.என்மேல் நானே இரக்கப் பட்டேன்.இனி கவிதாவைக் கண்டால் யாரோ எவளோ என்பது போல கண்டுக்காமல் இருக்க வேண்டியதுதான் என்று வைராக்கியதுடன் அழுகையை நிறுத்தினேன்.....அருகில் எதோ சலனம்...கண்திறக்காமல் இருந்தேன்.முன் நெற்றியின் முடிக் கற்றையை யாரோ ஒதுக்கி விடுவது போல ஒரு உணர்வு...நம்பிக்கையில்லாமல் கண்திறந்தேன்...ஐயோ...."கவிதா" வாழ்நாள் முழுவதும் பேசவே மாட்டேன் என்ற அத்தனை வைராக்கியமும் தூள் தூளாகி "என்னடா செல்லம்?" என்று பளீரென்று சிரித்து 178-வது முறையாக மீண்டும் வாழும் ஆசையுடன் எழுந்து உட்கார்ந்தேன்....