மூடிய புத்தக மயிலிறகாய்.......அருணா

மூடிய புத்தக மயிலிறகாய்.......
புதுப் புத்தக வாசனை...அந்தப் புத்தகத்தை திறந்து மூடினேன்..முகத்தோடு வைத்துத் தேய்த்தேன்....அந்தப் பள பள அட்டை என் வேர்வைத் துளிகளில் ஒட்டிக் கொண்டுவிடமாட்டேன் என்றது...எனக்கு புத்தகம் படிப்பதில் அவ்வளவு ஆர்வம் இல்லை.... எல்லாம் இப்போ......புதுசாய் ஆரம்பித்ததுதான்......அது அவள் எனக்கே எனக்காய் கொடுத்த புத்தகம்.

ஒரு துளி மழைத் துளி என் கன்னத்தில் பட்டுத் தெறித்தது.... மழையின் முதல் துளி ...அப்படியே பதறிப் போய் புத்தகத்தை சட்டைக்குள் நுழைத்து பத்திரப் படுத்தினேன்....சட சடவென்று மழைத் துளி என் சட்டையையும் கூட நனைத்தது....எப்போதும் மழைத் துளியில் மகிழ்ந்து நனையும் நான்...புத்தகத்தைப் பாதுகாப்பதற்காக ஓடிப் போய் அந்தக் கடைக்குள் நின்றேன்..கும்மென்று மண் வாசனை ஆளை அசரடித்தது..

இந்தப் புத்தக வாசனை, மழையின் மண்வாசனை இவையெல்லாம் மனதின் சந்தோஷச் சாரல்களையெல்லாம்எப்படித்தான் நினைவுபடுத்துகிறதோஎனக்கு....ஓடிப் போய் மழைத் தூறலின் சாலையின் நடுவே போய் நின்று சினிமாக் கதாநாயகன் போலக் கை விரித்து நின்று சத்தமாகப் பாட வேண்டும் போலத் தோன்றியது ......

"என்னடா கார்த்திக் இங்க நிற்கிறே?" என்றபடி வந்தான் ரவி.அவ்வளவுதான் இந்தத் தனிமை, இனிமை எல்லாவற்றையும் ஒரெயடியாக அடித்துக் கொண்டு போகும் சுனாமி.....பேய் மழை பெய்தால் கூட அவன் அரட்டையில் அடங்கி விடும்..."சும்மாதான்" என்று சிரித்து வைத்தேன்...என் சட்டையை உற்று உற்றுப் பார்த்தான்.. .என் கை என்ன என்னையறியாமல் புத்தகத்தின் மேல் சென்றது...

"என்னடா கார்த்திக் அதுக்குள்ளே தொப்பையா ?இன்னும் கல்யாணம் கூட ஆகலை? என்றவாறு வயிற்றில் ஓங்கிக்குத்தினான்...."
என்னமோஇருக்கு"என்றான்."ஒண்ணுமில்லைடா புத்தகம்" என்றவாறு சட்டயினுள் கையை விட்டு எடுத்தேன்....இழுத்துப்பறித்தான்...உள்ளே திறந்து பார்த்தான்....
"கிருத்திகா கொடுத்தாளா?"என்றான். ஐயையோ....இவனுக்கு எப்படித் தெரியும்?...என்று நினைக்கும் போதே சொன்னான்...

"அவங்க அப்பா அப்பா ஒரு காலத்தில் நிறைய எழுதுவார்..அவரே புத்தகம் வெளியிட்டார்...ஒன்றும் சரியாப் போகலைடா..இந்தக் கிருத்திகாப் பொண்ணு பார்க்கிறவங்க பழகினவங்க எல்லோருக்கும் அன்புடன் கிருத்திகா என்று எழுதிக் கொடுத்துட்டு இருக்கா....நான் மெல்லத் திறந்து பார்த்தேன்

"அன்புடன் கிருத்திகா" என்று இருந்தது."எனக்குக் கூட ரெண்டு கொடுத்திருக்காடா "என்றான்.நான் உணர்ச்சிகளை எதுவும் வெளிக் காட்டாமல் வானம் வெறித்து விட்டதா என்பத் போல மேலே வானத்தைப்
பார்த்தேன்..மழைதான் எவ்வளவு ஆறுதல்..அதுவும் என்னுடன் சேர்ந்து அழுவது
போல் இருந்தது.....
"நான் கிளம்புறேன்டா"...என்று வந்த வேலை முடிந்தது போல ரவி கிளம்பி
விட்டான் என் மனதில் ஒரு சுனாமியை உருவாக்கி விட்டு...... அந்தப் புத்தகம் இப்போ சுமக்கவே முடியாத பாரமாகிப் போனது.அதையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

அப்போது "சே சே...இந்த ஆம்பிள்ளைங்களே ரொம்ப மோசம்" என்று ஒரு பெண் இன்னொரு பெண்ணிடம் ரகசியம் போல உலகத்துகே கேட்கும் படி சொல்லிக் கொண்டு போனாள்.."நாங்களாடி மோசம்" என்று மனதிற்குள் கறுவினேன்.....

கொஞ்ச தூரத்தில் ரவி ஒரு கனவைக் கலைத்ததற்காகவோ அல்லது ஒரு உண்மையை நண்பனுக்கு சொல்லிவிட்டதற்காகவோ விசிலடித்துக் கொண்டே ரொம்ப சந்தோஷமாக மழையில் நனைந்தான்........