தொலைதலும் கிடைத்தலும்....

எப்போதிருந்து தொலைந்து போக ஆரம்பித்தேன் என நினைத்துப் பார்த்தால் அது முதல் முதலா மூன்றாம் வகுப்பு படிக்கும் போது சென்னைக்கு ஏதோ ஒரு விசேஷமா அல்லது சுற்றிப் பார்க்கவோ போயிருந்த போது எல்லோரும் இறங்கியபின் தூங்கிக் கொண்டிருந்த நான் டாக்ஸியோடு போய்த் தொலைந்திருக்க வேண்டியது. ....ம்ம்ம் தப்பிச்சுட்டேன்.

தொலைதலும் கிடைத்தலும் தொடர் விளையாட்டுப் போல...ஒன்றையொன்று துரத்திக் கொண்டேயிருக்கும்.சீப்பைத் தேடினால் எப்போவோ தேடிய பேனா கிடைக்கும்.பேனாவைத் தேடினால் தொலைந்த மோதிரம் கிடைக்கும்.தேடியதே கிடைத்து விட்டால் கொண்டாட்டம்தான்.தொலையாமல் பத்திரப் படுத்தும் வித்தை தெரியும்தான்...ம்ம் எடுத்த இடத்திலேயே வைக்கவேண்டும்தான்...ஆனால் எப்போதும் முடிவதில்லையே......

அப்புறமாய் உறவினர் கூடும் கூட்டங்களிலிருந்து தொலைந்து போயிருக்கிறேன் "இன்னும் பார்க்க ஆரம்பிக்கலியா" என்னும் அநியாயமான கேள்விகளுக்குப் பயந்து போய்..... உங்க சம்பளம் எவ்வளவு எனக் கேட்கும் கூட்டத்திலிருந்தும் அடிக்கடி..சமரசம் செய்ய முடியாத மனிதர்களிடமிருந்தும்,வலிகளைப் பிரதியெடுக்க விருப்பமில்லாத நிகழ்விலிருந்தும் பயணிக்கும் போது தொலையும் மைல்கல்லைப் போல ஓடி ஓடித் தொலைந்து கொண்டேதானிருக்கிறேன்.

மொட்டை மாடியில் இருட்டுக்குள் தொலைந்து போவதில் இருக்கும் சவுகரியம் ரொம்பவும் பிடித்தது.தொலைபேசியைக் கீழேயே வைத்து விட்டுத் தொலைந்து விடலாம்.மடிக் கணினியையும் மறந்து வைத்து விட்டுத் தொலைந்து விடலாம்.அழும் போது மழைக்குள் தொலைதலும் இருட்டுக்குள் தொலைதலும் ரொம்ப சவுகரியம்.
எழுதுவதிலிருந்தும் கூட அவ்வப்போது தொலைந்து கொண்டுதானிருக்கிறேன்.தொலைவதனால் ஏற்படும் இழப்பின் அடர்த்தியை உணர்ந்தேயிருக்கிறேன்.இந்த அவசர உலகத்தில் ஓடும் ஓட்டத்தினை நிறுத்தி மூச்சு வாங்கக் கூட நேரமில்லாமல் இருக்கும் போது அவ்வப்போது இந்த தொலைந்து போதல் தேவையாய்த்தானிருக்கிறது.இணையம் வா என்னில் தொலைந்து போ என்னும் போதும் தொலைபேசி இசையால் தொலைந்து போ என அழைக்கும் போதும் ஓடிப் போய் ஒளிந்து கொள்ளத் தொலைதல் தேவையாயிருக்கிறது.

ஒவ்வொரு தடவையும் தொலைந்த என்னை மீட்டெடுப்பது இசையும் இதே மூச்சு விடமுடியாதவேலையும்தான்....தொலைந்து போகிறேன் விரும்பியேதான்....... ஒவ்வொரு தடவையும் மீண்டும் கிடைத்து விடுவேன் என்னும் உத்தரவாதம் இருக்கும் வரை அடிக்கடி தொலைந்து போகலாம்.....